Mitra Elyati – Karanlıkta Kalıyoruz

Kapı açılınca oğlumuzun battaniyesine bir aydınlık sızdı. Yine fuşya gömleğini giydiğini o içeri girince fark ettim, gözü sehpaya iliştiğinde düğmelerini ilikledi. Gözlerini dikmiş, sadece bana bakıyordu. O anda, yeni kocası dışarıdan ona seslendi “Yine nereye gittin?” Yatağın kenarına, sehpanın dibine oturdu. Bana baktı. O zaman fotoğrafçı “Gülümseyin!” demişti. Bende sessizce gülümsemiştim. Onu görmeyeceğim bir şekilde yüzümü duvara çevirdi. O anda gözüm oğlumun duvardaki resmine takıldı. Suyun rengini gri yapmış. Oysa ona “Mavi olmalı!” demiştim. Oğlumuza, “Uykun gelene kadar sana güzel bir hikâye okumamı ister misin?” diye sorduğu esnada, yeni kocası yine ona “Uyumaya gelmiyor musun?” diye seslendi. O, hikâye kitabını sehpadan alırken beni yere düşürdü. Oğlumuz, “Onu kırdın anne!” dedi o anda. Beni yerden aldı, bana baktı. Ben hala gülümsüyordum. “Şşşt! Ağlama! Baban sinirlenir.” dedi oğlumuza. Oğlum, “O babam diil!” dedi. Döndü, bana baktı. Yastığa düşmüştüm. Hala gülümsüyordum. Kalktı, odadan gitmek ister gibi bir hali vardı. “Gitme!” demek isterdim. Diyemedim. Hala gülümsüyordum. Oğlumuza baktı, battaniyesini düzeltmek için eğildi. O an saçları omuzlarına döküldü. Sonra lambayı söndürüp odadan çıktı ve biz yine her zamanki gibi karanlıkta kalıyoruz.

Hece Öykü Sayı: 92 Sayfa: 147 Çeviren: Yıldız Erol