Emrah Yolcu – İş Akdi Feshi

Herkesin outlook hesabına aynı e-posta düştü.

Saat onbirde toplantı odasında…

Belirlenen saatte herkes oradaydı. Rutin işlerin üzerinden geçildi, yeni planlamalar yapıldı. Raporların Selpak şirketine hatalı gönderildiğini söylediler. Melih’le Sercan daha dikkatli olmalıymış. Hiç gereği yokken, Ceylan Hanım (patronlardan birinin eşi) gereksiz bir yığın ayrıntıdan bahsetti. Toplantı bitti.

“Köksal, sen az bekle.” dedi patronlardan biri.

Herkes çıktıktan sonra dördü birden karşıma oturdu.

“Senin yüzün neden böyle?” dedi Dağhan?

“Anlamadım.” dedim. “Nasıl yani?”

Kameralar değiştirilmiş bir süre önce, bazısı termalmiş. Ofisin kapalı olduğu bir güne denk getirmişler bilerek. Sabahları geç kalanları, molaları uzun kullananları takip ediyorlarmış meğer. Kör nokta bırakılmamış hiç. Haberim yoktu.

“Sigara aralarına çıktığında, yanında kimse yoksa ağladığını fark ettik.”

Başımdan aşağı kaynar sular dökülmüştü.

“Sana biri sırtını döndüğünde hemen… Sohbet ettiğin biri dönüp gittiğinde yine… Bu uzun zamandır bu şekilde devam ediyormuş. Neden ağlıyorsun?”

Şakacı, umursamaz maskem artık düşmüştü.

Gerçek yüzüm ortaya çıkmıştı.

İnsanlara arkalarından ağladığım fark edilmişti.